Ciotka Anna ląduje na Marsie - druga część o Dżibuti

Autorka gościnna: Anna Nilsson Spets

Poranna kawa w nowej zakurzonej dziurze, nie ma to jak kawa w Rogu Afryki, język podkręca się smakiem. Droga jest utwardzona i wkrótce znajduję się w najniższym punkcie Afryki, 155 metrów poniżej poziomu morza. 

Tweet

Udostępnij

Udostępnij

Pinezka

Udostępnij

Udostępnij

Lac Assal to słone i kraterowe jezioro, trzecie najbardziej słone na świecie (dwa najbardziej słone znajdują się na Antarktydzie i w Etiopii). Jezioro znajduje się w części pustyni Danakil, która rozciąga się na trzy kraje: Dżibuti, Etiopię i Erytreę. Jezioro Assal jest jednak dość małe, ma 19 kilometrów długości i 7 kilometrów szerokości. 

Jezioro cały czas się kurczy, ponieważ poziom wody spada, zasolenie wynosi około 40 procent i można się tu kąpać. Mój kierowca tak robi, mówi, że to dobre dla zdrowia.  

Sól jest tu naturalnie wydobywana, zarówno przemysłowo, jak i ręcznie. Koczowniczy lud Afar ma tu ważne źródło dochodu. Wzdłuż drogi można zobaczyć karawany wielbłądów załadowane workami soli. 

 Lud Afar to koczownicy, słowo Afar oznacza "pierwszy". Przemieszczają się w zależności od tego, gdzie jest pastwisko dla ich zwierząt i dzienna praca. Życie jest trudne, ponieważ klimat nie pozwala na uprawę i nie ma też zbyt wiele szkół. 

Wytargowałem cenę za worek soli i kilka pięknych kryształów soli.  

Dolina Wielkiego Ryftu to miejsce, w którym wyraźnie widać ruch płyt tektonicznych w postaci szerokiego pęknięcia między skałami. Przesunięcie wynosi dwa centymetry rocznie. Widok na zatokę Tadjourah zapiera dech w piersiach, w centrum znajduje się wyspa Devil z aktywnym wulkanem. 

Diabelska wyspa to mityczne miejsce, do którego zapuszcza się niewielu rybaków. Pewnego razu Jacques Cousteau odkrył na dnie nieokreślone zwierzę przypominające potwora. Opuścił klatkę zawierającą martwego wielbłąda, kiedy klatka została wyciągnięta, klatka była w kawałkach, a tusza zniknęła... Niestety nie ma fotograficznych dowodów na to wydarzenie, być może jest to mit, być może prawda. Nurkowanie w tej części Tadjourahviken powinno być światowej klasy. 

Wędrowcy, tak niesamowicie smutno widzieć wszystkich uchodźców przybywających z Etiopii przez góry. Idą pieszo aż do wybrzeża, płyną do Jemenu lub Arabii Saudyjskiej. Następnie łodziami śmierci do Lampedusy we Włoszech. W Obock (niedaleko Tadjourah) znajduje się duży obóz dla uchodźców. 

Zatrzymujemy się na lunch, kierowca je i znika za domem na czas modlitwy.  

Następnie zatrzymuję się w wiosce Afarów, gdzie krewni kierowcy czekają na paczkę khatu, którą kupił. Pokazują mi, jak żyją, ale zdecydowanie nie chcą być fotografowani. 

W końcu docieram do Tadjourah, najstarszego miasta Dżibuti, które w XIX wieku było bazą eksportową kości słoniowej i niewolników. Mam tu odpoczywać przez 6 dni, ale nie tego się spodziewałem. 

Melduję się w Corto Maltese, prosty pokój, na pewno z widokiem na morze, ale na tandetną plażę. Jem rybę z ryżem i kładę się na łóżku, które jest tak twarde, że równie dobrze mógłbym leżeć na podłodze. 

Po tym następują dni ciężkiej grypy żołądkowej, a nie przeciętnej biegunki turystycznej, i jadę tuk tukiem do szpitala. Szpital składa się z czterech wojskowych namiotów pośrodku niczego. Nigdzie nie ma nic. Laboratoria, sprzęt i komputery, nie. Dostaję kroplówkę i patrzę, jak pielęgniarka zamiata zużyte igły i opatrunki. Tutaj leczy się głównie malarię, dengę i niedożywienie. Matki z wiotkimi dziećmi i trzęsący się z gorączki starcy przychodzą tu nieprzerwanym strumieniem. 

Przesiadam się do sąsiedniego hotelu, rodzinnego Le Golfe, trochę zużytego, ale niezwykle przyjemnego i z miękkim łóżkiem. 

Zachorowałem jeszcze bardziej, wróciłem do namiotów i dostałem kolejny antybiotyk, mój szkolny francuski został ponownie przetestowany. Moja firma ubezpieczeniowa żąda pełnego raportu medycznego z badaniami itp., próbuje wyjaśnić, że nie jest to możliwe. Mój lekarz namiotowy wypisuje zaświadczenie ręcznie na półbrudnym papierze, które nie zostaje zaakceptowane. Półki w aptece są puste i dostaję prawie identyczne leki jak te, które powinienem mieć? Uff. 

 Spanie, jedzenie białego chleba i picie coca-coli. Obserwując morze. Rozmawiając z pierzastymi mieszkańcami. 

To ostatnia noc z dziewczynami w Le Golfe, młoda dziewczyna wychodzi za mąż w wiosce następnego dnia. Zostałem zaproszony i udało mi się wysiedzieć przez godzinę tańca i śpiewu oraz pięknie udekorowanych dziewcząt i krewnych kobiet. 

W dniu powrotnego promu do stolicy okazuje się, że prom jest odwołany, Moussa dostaje samochód i 4 godziny później jestem z powrotem w hotelu City. Nieco lepiej i zaczynam być w stanie poruszać się dalej niż 50 cm od najbliższej toalety. 

Rynek w Dżibuti jest, cóż, wyjątkowo niechlujny, wszędzie pełno śmieci. Śmierdzi, dymi i jest 35 stopni gorąca. Samozwańczy przewodnik, który zamierza pokazać mi wszystkie rodzinne sklepy, od razu mnie zaczepia. Kupuję sukienkę głównie po to, by pozbyć się przewodnika. 

Na rynku musiał być jakiś system, plątanina uliczek i łatwo się zgubić. 

Prawdopodobnie wywóz śmieci miał miejsce w zeszłym roku. 

Ostatni wieczór spędzam z Moussą, moim super-duper przewodnikiem. Udajemy się do centrum ratowania zwierząt Decan, które jest projektem prowadzonym przez wolontariuszy. Tutaj opiekują się zwierzętami, które są zagrożone wyginięciem lub skonfiskowanymi zwierzętami, takimi jak gepard, który niespokojnie wędruje tam iz powrotem.  

Są tu jeżozwierze, żółwie i zielonkawe małpy somalijskie. Wstęp jest przeznaczony na projekt. 

Dżibuti dostarczone, Afryka jest i pozostanie moim miejscem na świecie. 

Śledź Annę tutaj:

• Sieć
• Facebook

Anna Nilsson Spets

Ponad 60-letnia kobieta od zawsze kochająca Afrykę. Wyemigrowała do Flandrii w Belgii i na co dzień zajmuje się roślinami. Pisze, robi zdjęcia i stara się inspirować innych do podróżowania na własną rękę. Bloguje na "Anna's mix" o podróżach, pracy, roślinach, pisaniu i nie tylko.

Może Ci się również spodobać:

Dżibuti - czyli ciocia Anna w podróży na Księżyc Fakty o Egipcie - 30 rzeczy, których (być może) nie wiedziałeś 22 egipskich bogów, którzy łaskoczą wyobraźnię Armenia - nowy kierunek dla miłośników wina Wszystko o piwie w Armenii - od tacek smakowych po piwo brzoskwiniowe